දයාබර ඩාලියා,

කැකුළු මල් පොලවේ පිපෙන්නේ
උදා ලහිරුට පෙම් කරන්නට මිස
උපන් ගෙයි මැද හුස්ම තදකොට
පෙති විසුරුවා මිලිනවන්නට
නොවනබව මා කෙලෙස කියන්නද
අන්ධ, ගොළු වූ බිහිරි ලොවකට

අඳුරු ලෝකය කුරිරු දෑතින්
තලා පොඩිකර නුඹව විසිකොට
රුහිරු පිසදා පර්දා රෙද්දෙන්
සිතක් නැති සේ හිනාවෙන විට

කොහොම කියා දෙන්නද මම
පිපි හිනැහෙන පැතුම් විසි කොට
මිලින මලකගේ නොදුටු හඳ ගැස්ම
මල උපන් මහා පොලවවත් නොහදුනන